Tuesday, September 21, 2010

"Μα ποιός στ'αλήθεια ορίζει την τροχιά του..."

http://www.youtube.com/watch?v=Uu_IOIZwfX0
«Συσχέτιση της έννοιας του χρόνου με την εντροπία(αταξία) ενός συστήματος:
όσο κινούμαστε προς το μέλλον η εντροπία αυξάνει!»

Άδικα λοιπόν παλεύουμε να βάλουμε την ζωή μας σε μια τάξη…(σταθερό εισόδημα, σπίτι, γάμος, παιδιά).Ή μήπως αυτή είναι απλά μια τακτική που βρήκαν οι σοφοί προγόνοι μας έτσι ώστε να αφήσουν την αταξία να περάσει όσο πιο αθόρυβα γίνεται από δίπλα μας κατά το πέρασμα των χρόνων? Σαν ένα «ταμπούρωμα» εν’όψει καταιγίδας. Γιατί πάντα φοβόμασταν την αταξία. Γιατί πάντα θέλουμε να είμαστε κυρίαρχοι των εαυτών μας και αμέσως μετά κυρίαρχοι της φύσης. Καταστρέφουμε, καίμε, πλημμυρίζουμε, διαλύουμε και συναρμολογούμε πάνω σε ματωμένη γη. Ξεχνάμε συνέχεια πως οι νόμοι δεν είναι δικοί μας..δεν έχουμε το δικαίωμα να νομίζουμε πως τους φτιάχνουμε και ούτε την πολυτέλεια να θεωρούμε πως τους αλλάζουμε. Οι νόμοι της φύσης υπάρχουν εκατομμύρια χρόνια πριν από μας και θα συνεχίσουν για πολλά ακόμα. Ξεγελιόμαστε απ την φαινομενική αταξία του ουρανού και νομίζουμε πως δεν τρέχει και τίποτα αν και στο δικό μας οικόπεδο τα κάνουμε σκατά. Δεν είναι έτσι φιλαράκο.
Η φύση για να δημιουργήσει αυτό το .. «ατημέλητο λουκ» που εσύ νομίζεις μόδα..κάποτε θα ξόδεψε τόνους αστερόσκονη για να κάνει τους υπολογισμούς της. Η αταξία γι αυτή είναι κάτι το απολύτως φυσιολογικό και άκρως υπολογίσιμο από κάθε άποψη.
Σποράκι είναι η αταξία, που φυτεύτηκε στην γλάστρα του κόσμου όταν το σύμπαν έριξε καινούριο χαρτί στο πράσινο τραπέζι, τον χρόνο. Και κάθε τόσο που ο κούκος απ το ατομικό ρολόι βγαίνει στην πίστα, αυτό μεγαλώνει. Πότε ψιθυρίζει σιγανές μελωδίες, πότε φωνάζει δυνατά ρεφραιν. Ό,τι γουστάρει κάνει. Σε παίζει και σε κλωτσάει σε μια γωνιά του χρόνου, σε κοιμίζει, σε εξημερώνει , σου αλλάζει τα φώτα ή σου χαρίζει τεράστιες στιγμές ευτυχίας. Μάθε πως δεν είσαι τα πάντα. Μάθε να μην ξοδεύεσαι.Μάθε πως το δευτερόλεπτο για σένα είναι κάτι ασήμαντο αλλά για το σύμπαν είναι.. « το χρονικό διάστημα που χρειάζεται για να συμπληρωθούν 9.192.631.770 ταλαντώσεις του ατόμου Καισίου 133, όταν υποστεί κατάλληλη διέγερση». Μήπως τώρα η ζωή σου απέκτησε λίγη μεγαλύτερη αξία? Εμένα πάντως ναι.

Sunday, August 29, 2010

τα πρώτα σου "καινούρια" γενέθλια....

Κάποιες φορές είναι πιο ενδιαφέρουσα μια στιγμή απόλυτης ησυχίας παρά μια στιγμή άγριας παραφωνίας. Μιας και που έχουμε όμως όλοι συνηθίσει να φωνάζουμε, να τρέχουμε, να μισούμε και να διώχνουμε ότι δεν γνωρίζουμε, είναι πλέον σχεδόν ακατόρθωτο να βρούμε μέσα σ’ αυτόν τον πανικό κάτι από απλότητα. Λες και όλα τα παράταιρα αυτού του κόσμου πρέπει να μαζεύονται σε μια μέρα και αυτή η μέρα να απλώνεται, να σκορπά όλα της τα μικρόβια στον χωροχρόνο και να γίνεται μια ζωή..έτσι απλά. Όμως η ζωή είναι μια..όσο κι αν η ρομαντική μας πλευρά, που είναι τόσο καλά κρυμμένη, γοητεύεται από δυο-τρεις δηλώσεις μεταθανάτιας ύπαρξης ή ενδεχόμενης μεταβολής της υφιστάμενης ύπαρξης, δεν πρόκειται ποτέ αν κοιτάξουμε βαθιά μέσα μας να πιστέψουμε ειλικρινά ότι υπάρχει κάτι παραπέρα. Είναι πολύ σκληρή η ταφόπλακα και πολύ παγωμένη για να θυμίζει κάτι πιο αισιόδοξο.
Εκείνες οι μικρές στιγμές ηρεμίας όμως πάνω της..εκείνο το αεράκι που φυσά και ο ήχος των πουλιών, εκείνες οι στιγμές που απλώνονται και γίνονται μια ζωή, είναι μαγικές. Η νοσταλγία μπορεί εύκολα να οδηγήσει σε θλίψη. Και οι δυο τους συναγωνίζονται για το ποια θα προσπεράσει. Όταν οι δυο τους ανταμώνουν..τότε όλα μπορούν να συμβούν! Συνήθως καταλήγουν σε μια συντριβή με 160 χλμ , σε πετούν έξω απ το δυναμικό όχημα σου και σε αδειάζουν κάτω από ένα γεφύρι. Ησυχία!!Απόλυτη ησυχία !Για πάντα!
Η νοσταλγία ομορφαίνει όταν έχει να κάνει με την αγάπη. Όλα ομορφαίνουν όταν έχουν να κάνουν μ’αυτή. Αν θυμάσαι κι αγαπάς..δεν θλίβεσαι, δεν συγκρούεσαι.. κι αν συγκρούεσαι δεν σκοτώνεσαι. Σε μια από εκείνες τις μαγικές, λιγοστές, ήσυχες στιγμές νιώθεις ευτυχία και τύχη μαζί γιατί στάθηκες ικανός να δεις “ το σύμπαν να συνωμοτεί” και να σου γνωρίζει έναν υπέροχο άνθρωπο. Θυμώνεις με τις μοίρες που ακόμα αναρωτιέσαι αν υπάρχουν, παρόλο που τα χρόνια σου μοιάζουν απαγορευτικά πλέον για να κουβαλούν τέτοια ερωτηματικά. Θυμώνεις με το ερωτηματικό σου γιατί γίνεται μεγαλύτερο, υψώνεται πάνω από λιβάδια και σταματάει πάνω από εκείνο ακριβώς το γεφύρι. Συνεχίζει να στέκεται εκεί μέχρι να νυχτώσει. Να κουραστείς και να κοιμηθείς.
Ξυπνάς κάθε τόσο μήπως και έχει φύγει. Δεν έχει φύγει. Ξυπνάς ξανά από εφιάλτες, ξυπνάς από αναμνήσεις που γίνονται παρόν και πάλι παρελθόν. Αλλά όχι μέλλον. Δεν έχει φύγει και πάλι. Στέκεται εκεί με την στροφή του στραμμένη προς το φεγγάρι. Λαμπιρίζει την απορία του. Αγριεύει την δική σου. Γιατί?? Ησυχία! Απόλυτη ησυχία !Για πάντα!
Δεν πρόκειται ποτέ να πάρεις απάντηση και το ξέρεις καλά. Όχι γιατί ο θάνατος είναι τόσο σκληρός, όχι γιατί ο άνθρωπος σου δεν πρόκειται ποτέ ξανά να σου απευθύνει τον λόγο, όχι γιατί ο πόνος σου σε τυφλώνει, όχι γιατί η ερώτηση σου δεν έχει αντίκρισμα αλλά γιατί την απάντηση την έχεις ήδη πάρει. Σ’εκείνες τις μικρές ήσυχες στιγμές ευτυχίας που έζησες μαζί του…
Για πάντα

(δικό σου «ξαεφούλη»…)

Wednesday, July 21, 2010


Ανοιγοκλείνω το στόμα σαν να περιμένω μεταγλώττιση ν’ ακουστώ και δεν καταλαβαίνω χριστό! Και δεν ξέρω ούτε που πρέπει να απευθυνθώ ούτε ποιον προσπαθώ να κοροϊδέψω.


Αλήθεια νομίζω θα λιγοστέψει η ανάσα μου, θα συρρικνωθεί το κεφάλι μου..τα χέρια μου..τα πόδια μου… θα γίνω νομίζω μια μικρή κουκίδα στο πάτωμα. Θα στριφογυρίζω ανάλογα με την φορά του αέρα και που και που θα σκαλώνω σε κάτι τραχύ. Κι ύστερα θα με διώχνουν πάλι όλα όσα δεν μπορώ να ελέγξω.
Και ξαφνικά θα μεγαλώνω .Θα μεγαλώνω τόσο που κανένας άνεμος δεν θα μπορεί να με κουνήσει .Θα γίνω νομίζω ο μεγαλύτερος γίγαντας του κόσμου. Θα μένω στάσιμη να κοιτάω τις βάρκες που φεύγουν και που και που θα ξεμουδιάζω με όνειρα. Κι ύστερα θα με καρφώνουν πάλι όλα όσα δεν μπορώ να ελέγξω.
Και μετά νομίζω θα γίνω εγώ. Ακριβώς ό, τι ήμουν και πριν. Ό, τι είμαι και τώρα. Στροβιλίζομαι στον αέρα όταν ερωτεύομαι και κουλουριάζομαι στην θλίψη όταν πονάω. Ταξιδεύω μέσα σε βάρκες που κοιτάω να φεύγουν. Μεγαλώνω και μικραίνω. Ψιθυρίζω μπαλάντες και αρνούμαι να αρνηθώ. Μα κάνω όνειρα.. και γελάω δυνατά με όσα δεν μπορώ να ελέγξω!

Monday, July 12, 2010



Κάποιες φορές δεν έχει νόημα κι άλλες όλες οι μυρωδιές του κόσμου είναι κρυμμένες πίσω απ'την ανάσα σου.

Δεν σε ξέρω, δεν σ'έμαθα ποτέ..δεν σε είδα ποτέ..ούτε σ'άκουσα.

Έμαθα να σε γνωρίζω απ'τις πατημασιές που αφήνεις στα όνειρά μου κάθε φορά που απογοητεύομαι.

Έρχεσαι κάθε φορά που ζητάω κάτι από σένα, προσπαθώντας να συλλέξω μικρές στιγμές ευτυχίας.

Σ'αγαπάω αλλά δεν ξέρω ποιός είσαι.

Friday, June 22, 2007

Διαλέγω εικόνες.
Αράζω σε λύπες, δαμάζω χαρές
Ψυχή μου αλήτρα μεθάς με το χθες
Στο μέλλον γυρίζεις, ποιο δάκρυ ξορκίζεις ;

Αλήθεια ή ψέμα, δεν ξέρω στ’ αλήθεια
Φωτίζω την νύχτα να πεις παραμύθια
Να φύγεις, να μείνεις, ξανά να επιστρέψεις
Του χρόνου την μάσκα δειλά να φορέσεις

Βάζω στα κύματα φωτιά να μην ξεγελαστείς
Φυσώ τα σύννεφα μακριά, μην τύχει και βραχείς
Έλα και δώσε μουσική σ’αυτό το πρωϊνό
Στάσου και κάνε μια ευχή με βλέμμα καθαρό
Να φύγουμε από δω…

Aλλάζει ο καιρός και η πορεία πάντα ίδια
Σημάδια από στάχτη σε παιδικά παιχνίδια
Σκορπάω εικόνες, μαζεύω στιγμές
Το τέλος του δρόμου γεμίζω στροφές

Θυμίζεις καληνύχτα, σε λέω καλημέρα
Σκόνη μαζέψαν τα όνειρα, γυρεύω τον αέρα
Γυρνάω τους δείκτες να προλάβω τη μοίρα
Στου κόσμου τη γύρα νομίζω σε είδα.

Thursday, June 07, 2007

Ανέβηκε ψηλά και έφτιαξε ένα κάστρο
έκανε μουσική όλες του τις στιγμές
λόγιοι, ανόητοι, πρίγκηπες και λεπρές
του φερναν δώρα απαίσια σε ψεύτικες γιορτές.

Εκείνος δεν μιλούσε, μονάχα τραγουδούσε
κι όλο μακριά κοιτούσε σαν να τανε παιδί
Πότε τα παρατούσε κι αλλιώτικα μετρούσε
τον χρόνο το μπαγάσα που του μπηγε καρφί.

Αλήτευε, γελούσε, στα σκοτεινά γυρνούσε
φώναζε την σιωπή του αιώνια μοναξιά
Δείλιαζε και φοβόταν, με λάσπες λερωνόταν
κι έπαιρνε απ΄το τσιγάρο μεγάλη ρουφηξιά.

Άλλαζε με τα χρόνια, σαν να τανε κρυψώνα
ασφάλεια ζητούσε σ'αλλόκοτα κορμιά
κι έψαχνε την ουσία, στυγνή λεηλασία
σ'ότι τον μαρτυρούσε και του δινε φτερά.

Μια νύχτα σαλεμένος, δοκίμασε να φύγει
περπάτησε με θάρρος στης λήθης τα στενά
Κρύωνε και πονούσε, μ'αγγέλους συζητούσε
μα τ'άγρια θηρία δεν τον τρομάζαν πια.

Tuesday, May 01, 2007

Γύρω-γύρω όλοι...

Την βλέπεις την κούραση στα μάτια μου ?
Εδώ σε θέλω.
Να μην ρωτάς. Να καταλαβαίνεις.
Να μην θυμώνεις. Να χαμογελάς.
Κι όταν όλα θα έχουν γκρεμιστεί γύρω μου
και το φως με θαμπώνει
να με πάρεις και να με πας πιο πέρα.
Κοιμήσου μαζί μου και ξύπνα με μετά.
Κι εγώ θα σκύψω και θα σε φιλήσω…
Κι αν την πόρτα μου χτυπήσεις
άγνωστος δεν θα ‘σαι
Ποτήρι θα σου φέρω και θα καθήσω δίπλα σου
Δεν θα ρωτήσω…θα καταλάβω.
Μόνο κράτα με.