Sunday, August 29, 2010

τα πρώτα σου "καινούρια" γενέθλια....

Κάποιες φορές είναι πιο ενδιαφέρουσα μια στιγμή απόλυτης ησυχίας παρά μια στιγμή άγριας παραφωνίας. Μιας και που έχουμε όμως όλοι συνηθίσει να φωνάζουμε, να τρέχουμε, να μισούμε και να διώχνουμε ότι δεν γνωρίζουμε, είναι πλέον σχεδόν ακατόρθωτο να βρούμε μέσα σ’ αυτόν τον πανικό κάτι από απλότητα. Λες και όλα τα παράταιρα αυτού του κόσμου πρέπει να μαζεύονται σε μια μέρα και αυτή η μέρα να απλώνεται, να σκορπά όλα της τα μικρόβια στον χωροχρόνο και να γίνεται μια ζωή..έτσι απλά. Όμως η ζωή είναι μια..όσο κι αν η ρομαντική μας πλευρά, που είναι τόσο καλά κρυμμένη, γοητεύεται από δυο-τρεις δηλώσεις μεταθανάτιας ύπαρξης ή ενδεχόμενης μεταβολής της υφιστάμενης ύπαρξης, δεν πρόκειται ποτέ αν κοιτάξουμε βαθιά μέσα μας να πιστέψουμε ειλικρινά ότι υπάρχει κάτι παραπέρα. Είναι πολύ σκληρή η ταφόπλακα και πολύ παγωμένη για να θυμίζει κάτι πιο αισιόδοξο.
Εκείνες οι μικρές στιγμές ηρεμίας όμως πάνω της..εκείνο το αεράκι που φυσά και ο ήχος των πουλιών, εκείνες οι στιγμές που απλώνονται και γίνονται μια ζωή, είναι μαγικές. Η νοσταλγία μπορεί εύκολα να οδηγήσει σε θλίψη. Και οι δυο τους συναγωνίζονται για το ποια θα προσπεράσει. Όταν οι δυο τους ανταμώνουν..τότε όλα μπορούν να συμβούν! Συνήθως καταλήγουν σε μια συντριβή με 160 χλμ , σε πετούν έξω απ το δυναμικό όχημα σου και σε αδειάζουν κάτω από ένα γεφύρι. Ησυχία!!Απόλυτη ησυχία !Για πάντα!
Η νοσταλγία ομορφαίνει όταν έχει να κάνει με την αγάπη. Όλα ομορφαίνουν όταν έχουν να κάνουν μ’αυτή. Αν θυμάσαι κι αγαπάς..δεν θλίβεσαι, δεν συγκρούεσαι.. κι αν συγκρούεσαι δεν σκοτώνεσαι. Σε μια από εκείνες τις μαγικές, λιγοστές, ήσυχες στιγμές νιώθεις ευτυχία και τύχη μαζί γιατί στάθηκες ικανός να δεις “ το σύμπαν να συνωμοτεί” και να σου γνωρίζει έναν υπέροχο άνθρωπο. Θυμώνεις με τις μοίρες που ακόμα αναρωτιέσαι αν υπάρχουν, παρόλο που τα χρόνια σου μοιάζουν απαγορευτικά πλέον για να κουβαλούν τέτοια ερωτηματικά. Θυμώνεις με το ερωτηματικό σου γιατί γίνεται μεγαλύτερο, υψώνεται πάνω από λιβάδια και σταματάει πάνω από εκείνο ακριβώς το γεφύρι. Συνεχίζει να στέκεται εκεί μέχρι να νυχτώσει. Να κουραστείς και να κοιμηθείς.
Ξυπνάς κάθε τόσο μήπως και έχει φύγει. Δεν έχει φύγει. Ξυπνάς ξανά από εφιάλτες, ξυπνάς από αναμνήσεις που γίνονται παρόν και πάλι παρελθόν. Αλλά όχι μέλλον. Δεν έχει φύγει και πάλι. Στέκεται εκεί με την στροφή του στραμμένη προς το φεγγάρι. Λαμπιρίζει την απορία του. Αγριεύει την δική σου. Γιατί?? Ησυχία! Απόλυτη ησυχία !Για πάντα!
Δεν πρόκειται ποτέ να πάρεις απάντηση και το ξέρεις καλά. Όχι γιατί ο θάνατος είναι τόσο σκληρός, όχι γιατί ο άνθρωπος σου δεν πρόκειται ποτέ ξανά να σου απευθύνει τον λόγο, όχι γιατί ο πόνος σου σε τυφλώνει, όχι γιατί η ερώτηση σου δεν έχει αντίκρισμα αλλά γιατί την απάντηση την έχεις ήδη πάρει. Σ’εκείνες τις μικρές ήσυχες στιγμές ευτυχίας που έζησες μαζί του…
Για πάντα

(δικό σου «ξαεφούλη»…)

No comments: