Μόλις γκρεμίστηκε ακόμα ένας μύθος.
Τι κακό κι αυτό? Τουλάχιστον όταν ήσουν πιτσιρίκι δεν είχες τόσο έντονη την ξινίλα που σου αφήνει ο εγωισμός σου όταν χαλάει.Άλλωστε είχες και το άλλοθι της «άγνοιας» . Τώρα τι έχεις? Μια ηλήθια συνήθεια να τα «ξέρεις όλα» και όταν τα βρίσκεις σκούρα ,τη μόνη διέξοδο να γίνεσαι πάλι παιδί , μιας και που όλους μας συγκινεί ένα παιδί κι ας έχει 8 τόνους ρυτίδες,15 κιλά άσπρες –ως επί των πλείστων –τρίχες απάνω του,μυρωδιά από 5-20 χρόνια πιώματος και τσιγάρου και μια απεριόριστη ευγνωμοσύνη για όσα πρόλαβε-μετά κόπων- να κάνει πριν στροβιλιστεί στην άκρη του νεροχύτη.
Είναι που είναι σχεδόν αποτρεπτικό να κάνεις ενήλικα όνειρα-μη σε πουν και μαλάκα- είναι κι εκείνη η αίσθηση του μαλάκα που έχεις όταν κάτι δε σου βγαίνει εντός χρόνου.Είναι κι εκείνη η στιγμή που –γυρνάς απ’τη δουλειά και ενώ είσαι σταματημένος μπροστά μπροστά σένα κόκκινο φανάρι-τραβάς μια ρουφηξιά που διαρκεί τόσο πολύ όσο η σκέψη :”Τι κάνω ο μαλάκας?” και που ποτέ δεν παίρνεις απάντηση αφού –ένα περίεργο πράμα- πάντα εκείνη ακριβώς τη στιγμή ανάβει πράσινο και πατάς απότομα το γκάζι να προλάβεις μη σε πιάσει το επόμενο φανάρι και χρειαστεί να κάνεις την ίδια σκέψη…
Μόλις δημιουργήθηκε ακόμα ένας μύθος.
